ნუკა გვალია: "ქმარმა ნაზ გოგოდ მაქცია"

სიმღერით განთქმული გვარის, თარხნიშვილების შთამომავალი, ნუკა გვალია, პროექტ "საქართველოს ვარსკვლავის" მონაწილეა. პირველივე საკონკურსო კონცერტზე მას ჟიურიც და ხალხით სავსე დარბაზიც ფეხზე წამოუდგა. ყველა ერთ კითხვას სვამდა – სად იყო 20 წლის გოგონა აქამდე და რატომ არ მღეროდა? მით უმეტეს, რომ ნუკა ცნობილი მომღერლის, ეკა კვალიაშვილის, ერთადერთი ქალიშვილია.
თავად ნუკა ამბობს, ეს წლები მეცადინეობასა და ხმის დახვეწაში გავატარეო. მარტო, ოთახში ჩაკეტილი მეცადინეობდა. იცოდა, რომ ერთ მშვენიერ დღეს დიდ სცენაზე გავიდოდა. მომღერლობაზე ფიქრი მას მერე დაიწყო, რაც რთული პერიოდი დაძლია. მისი არამდგრადი განწყობა, დეპრესიისკენ მიდრეკილება და მოზარდისთვის დამახასიათებელი უცნაური გატაცებები დედამისს თავის დროზე ძალიან ანერვიულებდა. შემდეგ კი გამოჩნდა ბიჭი, ნიკა კობახიძე, ნუკას და მას ერთმანეთი შეუყვარდათ, დაქორწინდნენ კიდეც და ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგა.
ნუკას 6 წლის ასაკში დედასთან ერთად სიმღერა აქვს ჩაწერილი. კლიპიც გადაიღო. დაახლოებით 12 წლის წინ ეს კლიპი "პირველ არხზე" დღეში რამდენჯერმე ტრიალებდა. არადა მას მუსიკალური განათლება არ აქვს. სკოლის მერე აღარსად უსწავლია, ჩვეულებრივ სამსახურში თავი ვერ წარმოუდგენია. ამბობს, რომ ოფისში ვერასოდეს იმუშავებს.
"სარკე" ნუკას მესამე ტურის წინ ესაუბრა. მან საკმაოდ გულახდილად გვიამბო თავისი ცხოვრების მნიშვნელოვან პერიოდებზე.
ნუკა გვალია: რაც თავი მახსოვს, სახლში სულ ვმღეროდი. თავიდან მოგუდული ხმა მქონდა, მერე კი გამეხსნა. კასეტებიანი მაგნიტოფონები რომ იყო, იმაზე ვიწერდი ჩემს სიმღერებს. ის კასეტები ახლაც მაქვს. ყველაზე კარგად ის მახსოვს, მე და დედამ ერთად რომ დავწერეთ სიმღერა. მაშინ 6 წლის ვიყავი. ეკა პიანინოზე უკრავდა და მე სიტყვებს ვკარნახობდი. ეკა დაიწყებდა და მე ვაგრძელებდი. კლიპისთვის თოვლი გვჭირდებოდა და ზუსტად იმ დღეს მოვიდა.
– დედას სახელით იხსენიებთ. გეტყობათ, რომ ერთმანეთთან მეგობრებივით ხართ. რას გასწავლიდათ ეკა პატარაობიდან?
– დედა ყოველთვის იმას მეუბნებოდა, რომ მართალი ადამიანი ვყოფილიყავი. დღეს როგორიც ვარ, ეს ეკას დამსახურებაა. გამოცდებს მიტარებდა ხოლმე "ჩაშვებაზე", ენის მიტანაზე. აინტერესებდა, თუ გავტყდებოდი და რამეს მათქმევინებდა. ტესტებივით ჰქონდა კითხვარი მოფიქრებული და ამის წყალობით ჩამოვყალიბდი ასეთი – გახსნილი და პირდაპირი ვარ. ახლაც, "საქართველოს ვარსკვლავის" კონკურსანტებმა იციან, რომ შეუძლიათ პირდაპირ მკითხონ რაღაც და მე რასაც ვფიქრობ, იმას ვუპასუხებ – ასე და ასე ჯობია–მეთქი. გულით ვეუბნები ამ ყველაფერს და სჯერათ ჩემი. ხალხი ადვილად მენდობა, რადგან მართლა შემიძლია საიდუმლოს შენახვა. ყველასთან გულწრფელი ვარ და ტყუილი ჩემთვის რაღაც საზიზღრობაა. რომ ვხედავ, სხვა მატყუებს, პირდაპირ ვეუბნები, ვხვდები, რომ მატყუებ–მეთქი. ადვილად შემიძლია ადამიანებს დავუახლოვდე.
ეკა ჩემი დაქალია. მასზე ბევრი ჭორი გავრცელებულა – "სტერვაა" და ასეთი და ისეთიო, მაგრამ სინამდვილეში უთბილესი ვინმეა. მე რომ არ ვარ სახლში, ჩემი მეგობრები მაშინაც კი ურეკავენ ეკას, დედას ეძახიან და მასთან საჭორაოდ დადიან. ისინიც დაქალობენ ეკასთან და ყველაფერს უყვებიან. ყველას ისე უდგება, როგორც თანატოლს. ისეთ რჩევებს იძლევა, აუცილებლად გაითვალისწინებ. თითის დაქნევით ცხოვრებაში არ დამლაპარაკებია.
– გარდატეხის ასაკში თურმე უჩვეულო მისწრაფებები გაგიჩნდათ და იმ პერიოდში დედათქვენი ძალიან ანერვიულეთ.
– დიახ, მძიმე პერიოდი თინეიჯერობის ასაკში მქონდა და ამის გამო დღემდე ვწუხვარ, დედაჩემს ბოდიშს ვუხდი. დეპრესიული ვიყავი. ზოგადად ვარ დეპრესიული. ზოგს შეუძლია, თავისი ემოციები ყველას გადასდოს, მე პირიქით, განმარტოება მიყვარს. რომ მეკითხებიან, შენი საყვარელი სიმღერა რომელიაო, ვპასუხობ, რომ ჩემი საყვარელი სიმღერა სხვადასხვა დროს ისეთია, როგორ ხასიათზეც ვარ. მუსიკა ჩემზე დიდ გავლენას ახდენს. მხიარულს თუ მოვუსმენ, მეც ასეთ ხასიათზე ვდგები და თუ მძიმეს, მეც ცუდ ხასიათზე ვარ. ბავშვობიდან ასეთი ვიყავი.

– გარდატეხის ასაკში რას უსმენდით?
– გოთიკ მეტალს. მკვდრები და რაღაც უაზრობები მიტაცებდა.

– ამბობენ, იმ პერიოდში რაღაც სატანურ სექტაში იყო ჩაბმული და ცუდი სამეგობრო წრე ჰყავდაო.
– არა, ცუდი სამეგობრო წრე არ მყოლია და არც სექტაში ვყოფილვარ. ჩემთვის ვიყავი სახლში ჩაკეტილი და ერთგულ მეგობრებსაც არ ვიკარებდი. ჩავაქრობდი შუქს და ვიჯექი სიბნელეში. საოცრებები მჭირდა.

– მიზეზი რა იყო, რამეს განიცდიდით?

– მიზეზი არ ვიცი. დღევანდელ ახალგაზრდებს რომ ვაკვირდები, რომლებიც იმ ასაკში არიან, ისინიც ასე ცხოვრობენ. ეს ბავშვები მწერენ, რჩევებს მეკითხებიან, შენ რას უსმენდი, როგორ იყავიო. თავიანთ ამბებს რომ მიყვებიან, ჩემი თავი მახსენდება. თუ ვინმე მკაცრად დამელაპარაკებოდა, უფრო მეტი აგრესია მოდიოდა ჩემგან. მიხარია, ის პერიოდი რომ გადავლახე. თან დედაჩემს ვაკვირდებოდი, როგორ მიდგებოდა, როგორ უნდოდა, ჩემთან ურთიერთობაში შემოსულიყო და ეს ყველაფერი ვისწავლე. ეკა ძალიან ნერვიულობდა, გზას არ ავცდენოდი და რამე არ დამმართნოდა. არც ცუდი სამეგობრო მყოლია და არც სატანურ რიტუალებზე მივლია. ეკა სწორედ ამაზე ღელავდა, რომ მათთან ურთიერთობა არ დამეწყო. მიდრეკილება აშკარად მქონდა, მაგრამ სახლიდან არ გავდიოდი. შავების ჩაცმა, სასაფლაოებზე გადაღებული სურათების ნახვა მომწონდა. რა მაგარია სიკვდილი–მეთქი, ვფიქრობდი. ასეთი ავადმყოფური რაღაცეები მჭირდა.
– თავის მოკვლაზეც ხომ არ ფიქრობდით?
– არასოდეს! მკვდრის იმიჯი მქონდა – თეთრი კანი, ჩაშავებული თვალები, შავი ფრჩხილები. შავ ტუჩსაცხს არ ვისვამდი, მაგრამ სულ ჩაშავებული კი დავდიოდი. შავ კაპიუშონს ვიფარებდი. ამის მიუხედავად, იმ წრესთან დაახლოება არ მიცდია, ვხვდებოდი, ცუდი რა იყო და კარგი – რა. უბრალოდ, როგორც ისტორია, ისე მაინტერესებდა. ეკა კი ამას ვერ იგებდა. ეგონა, რომ მე ამ ყველაფრის გაკეთება მინდოდა. მე ცოტა სხვანაირად ვაზროვნებდი. გარშემო კი მეუბნებოდნენ, შენ ბავშვი ხარ და ვერ ხვდებიო. მეგობრები დამიდგნენ გვერდში და ამომწიეს იქიდან. მეგობარი ბიჭები ძმებივით მედგნენ გვერდით, იმ მდგომარეობიდან ჩემს ამოქაჩვას ცდილობდნენ და ეს შეძლეს. მათი დიდი მადლობელი ვარ.
– რამდენ ხანს გაგრძელდა თქვენი ასეთი რთული პერიოდი?
– 3–4 წელი. ეკა სულ ლოცულობდა, ეკლესიაში დადიოდა. მოძღვარს ეკითხებოდა, როგორ მივუდგე, რა ვქნაო და ისიც ძალიან კარგ რჩევებს აძლევდა.
– ალბათ ყველა გეკითხებათ, რატომ არ ჩანდით, რატომ არ მღეროდით აქამდე. როგორც ჩანს, თქვენმა რთულმა პერიოდმაც იქონია გავლენა.

– რა თქმა უნდა! ჩემთვის, ოთახში ჩაკეტილი ვმღეროდი, მაგრამ ვერ ვიტანდი, ვინმე რომ მისმენდა. როგორც კი მივხვდებოდი, ვინმე მისმენდა, ვჩუმდებოდი. კლასიკა მიტაცებდა, ოღონდ – როკში. ჯერ ნახევრად კლასიკური ხმით ვმღეროდი. მერე ვცდილობდი, სქრიმინგი, ღრიალი და ეგეთი რაღაცეები მესწავლა. ეკა ირეოდა – ღმერთო, დაიფარე ბავშვიო, ამბობდა...
ნიკა რომ გავიცანი, მერე გამოვედი მდგომარეობიდან. ვცდილობდი, გავნაზებულიყავი და გოგოსნაირი გავმხდარიყავი. ბავშვობაში ქალაბიჭა ვიყავი. ბიჭებთან ერთად ვთამაშობდი ფეხბურთს, მათსავით ვჩხუბობდი...
– სად და როგორ გაიცანით ნიკა?
– ინტერნეტით გავიცანი ფორუმზე. ერთნაირ თამაშს ვთამაშობდით. ძალიან დავუახლოვდით ერთმანეთს და ერთი პერიოდი ერთმანეთს და–ძმას ვეძახდით. მერე კი წლებმა ისე მოიტანა, რომ შემიყვარდა და შევუყვარდი. მინდოდა, მის გვერდით რაც შეიძლებოდა კარგი ვყოფილიყავი. შემეცვალა იმიჯი, ჩაცმის სტილი.
– შავი ფერადმა ჩაანაცვლა?
– არა, შავი დღემდე მიყვარს. დღემდე ვუსმენ როკს, ალტერნატიულ მეტალს. ჩემი საყვარელი ჯგუფი არის "ბუში". სიმღერის სტილი თუ შეიცვალა, ეგრევე ხმა მეცვლება. შემიძლია ხრინწით ვიმღერო, თუ არის როკი და შემიძლია სუფთად ვიმღერო, თუ არის არენბი ან სოული, ბლუზი ან ჯაზი.
– ნიკამ როგორ შეგაყვარათ თავი?
– არ ვიცით, რატომ შეგვიყვარდა ერთმანეთი. ამ კითხვას დღემდე ვუსვამთ ერთმანეთს. თან მაშინ დიდი წონის ვიყავი, 67 კილო. ახლა 43 კილო ვარ. მაშინ ჩემი თავი საშინლად არ მომწონდა. პუტკუნა ვიყავი და შევსებული სახე მქონდა. არ ვიცი, ნიკას ჩემი თავი რამ შეაყვარა. მე კი იმით შემიყვარდა, რომ განსხვავებული იყო, განსხვავებული იუმორი ჰქონდა. ჩემნაირი სტილის იყო, ერთნაირი თამაში გვიყვარდა და ჩვენი ინტერესები ყველაფერში ემთხვეოდა ერთმანეთს.
– ნიკაც უსმენდა მეტალს და როკს?
– ნიკას უყვარს როკი, მაგრამ მაშინ უფრო სხვა ჟანრს უსმენდა. იმ პერიოდში უკვე გოთიკას აღარც მე ვუსმენდი, ლაით მუსიკაზე ვიყავი გადასული. მე და ნიკა 6 წელი ერთად ვიყავით, მერე კი დავქორწინდით. ერთი წელია, რაც ცოლ–ქმარი ვართ. ეკა ნიკას კარგად იცნობდა და ელოდებოდა, რომ დავქორწინდებოდით. ქორწილი არც ერთს გვინდოდა და იცით, რა გავაკეთეთ? მეგობრებთან ერთად წყნეთში ავედით და მწვადები შევწვით. მაშინ გრძელი წითელი თმა მქონდა. ეგ ჩემი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღე იყო, რასაც ვერანაირი ქორწილი და თეთრი კაბა ვერ შემიცვლის. ჯვარი ჯერ არ დაგვიწერია. ოქტომბერში, ჩემს დაბადების დღეზე ვაპირებთ ჯვრისწერას.
– მკლავებზე ტატუ გაქვთ რაღაც წარწერებით. რა გაწერიათ?
– ორი წლის წინ გავიკეთე. ერთ მკლავზე ინგლისურად მაწერია – ჩემი ცხოვრების ყოველი დღე ჩემი ისტორიაა. მეორე მკლავზე მაწერია "ლიჩი". ლიჩი ჩემი ქმრის მეტსახელია, ჩვენს საყვარელ თამაშში ჰქონდა ეგ სახელი. მთელი ზურგის მოხატვა მინდა. რის მოხატვას ვაპირებ, არ გეტყვით, რადგან იდეას მომპარავენ. ჭიპიც გახვრეტილი მაქვს. ჰოროსკოპით სასწორი ვარ და დიდხანს ვუნდები გადაწყვეტილების მიღებას, მაგრამ თუ რამე გადავწყვიტე, მორჩა, ვეღარავინ შემაცვლევინებს. გადაწყვეტილებას კი, სულ ცოტა, ერთთვიანი ფიქრის შემდეგ ვიღებ. მხოლოდ რაიმე გადაწყვეტილების მიღებაზე კი არა, თითოეულ ჩემს ქცევაზე ვფიქრობ, რა შეიძლება მოჰყვეს.
დღემდე ძალიან მიყვარს განმარტოება. ახლაც, როცა რეპეტიცია მიდის და მე შესვენება მაქვს, ეზოში გამოვდივარ და ვზივარ. მიყვარს ფიქრი და ჩემს თავთან ლაპარაკი. განვიხილავ თემებს – როგორ ჯობია და ა.შ. არასოდეს მაინტერესებს, სხვის ცხოვრებაში რა ხდება. არავის საქმეში ვერევი და ნურც სხვა ჩაერევა ჩემს ცხოვრებაში!
– "საქართველოს ვარსკვლავში" მონაწილეობაზეც დიდხანს იფიქრეთ?
– მეგობრები მეუბნებოდნენ, რა ჯანდაბას აკეთებ, სახლში რომ ზიხარ, წადი, იმღერე და ხალხს აჩვენე, რა შეგიძლიაო. ჩემი ქმარი იყო პირველი, ვინც "ფეხით" მაგდებდა – წადი, ქალო, კასტინგზეო. ვალენტინობადღეს გადავწყვიტე კასტინგზე წასვლა. ძალიან მომინდა, შინაგანად ვეღარ ვუძლებდი, რომ არ მემღერა. მანამდე სულ ფიქრობდი, შემდეგ წელს გავალ–მეთქი. გარდატეხის ასაკში არ მინდოდა ხალხში გამოჩენა, მაგრამ ამ ყველაფერმა რომ გადამიარა, უკვე ვიცოდი, ვიმღერებდი. მომბეზრდა სახლში მღერა. ყოველდღე 4–5 საათი ვმღეროდი პოპულარულ სიმღერებს. თუ რამე დეტალი არ გამომდიოდა, შემეძლო მთელი დღე მეწვალა, რომ ის გამომსვლოდა, რაც მე მინდოდა. ამიტომაც მაქვს დღეს შედეგი. როცა მივხვდი, მზად ვიყავი, გამოსვლაც გადავწყვიტე.
ადრე კომპლექსი მქონდა – ვაითუ, არასწორია, როგორც ვასრულებ–მეთქი. ახლა კი დავრწმუნდი და ჩემი თავის ფასიც გავიგე. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ თავში რაღაც მაქვს ავარდნილი. უბრალოდ ბევრი ვიმუშავე და მივაღწიე იმ შედეგს, რაც მე მინდოდა. დედამ იცოდა, რომ ოდესმე მომინდებოდა სიმღერა და არ მაძალებდა. როცა ვუთხარი, "საქართველოს ვარსკვლავის" კასტინგზე გავდივარ–მეთქი, ძალიან გაუხარდა, აბა, შენ იცი, ღმერთი შენკენო.
– ალბათ ეკასთან ერთად მუშაობთ სიმღერებზე, დედა ბევრ რამეს გირჩევთ.
– ეკასგან სიმღერის დროს მუდამ ვიღებდი შენიშვნას. ახლა სიმღერის გამო კი არა, სცენაზე მოძრაობისთვის მაძლევს შენიშვნებს. წელში გაიმართეო, მეუბნება. პირველ გამოსვლას რომ ვაკვირდები, შედარებას ვაკეთებ დანარჩენებთან და, მგონი, ბევრად მაღლდება ყველაფერი. პირველ კონცერტზე უფრო შებოჭილი ვიყავი.
– თქვენს გამოსვლებზე ხალხი და ჟიური ფეხზე წამოგიდგათ. ალბათ ეს ძალიან ემოციური იყო თქვენთვის.
– როცა სცენაზე გავდივარ, ვიცი, რომ მე კი არ უნდა ვინერვიულო, ხალხი უნდა ვანერვიულო ემოციით. ეს უნდა ვიგრძნო. თუ ვერ ვიგრძენი, ესე იგი პრობლემა ჩემშია. როცა ხალხი ფეხზე გიდგება და მათგან შენი სახელი გესმის, მერე მოდის ადრენალინი და კანკალი მეწყება. შეფასებაზე არ ვნერვიულობ, უბრალოდ ხალხისგან მოდის ხოლმე დიდი ემოცია. მე ერთი ვდგავარ სცენაზე და ჩემ გამო უამრავი ადამიანი დგება ფეხზე. ყველასი მადლობელი ვარ, ვინც ეს მაგრძნობინა!
– ახლაც გაქვთ ხასიათში სირთულეები შემორჩენილი?
– არა, პირიქით, ძალიან მაგარი ხასიათი მაქვს. ცუდ გუნებაზე რომ ვიყო, ამას სხვას არ ვაჩვენებ. ამ დროსაც კი ვცდილობ, სხვებიც გამოვიყვანო მდგომარეობიდან.
– ნიკასგან რა რჩევებს ან შენიშვნებს იღებთ?
– ორი რამის გამო ვკამათობთ: როცა მეუბნება, ღამე ხმამაღლა ნუ მღერი, მეზობლებს სძინავთო და მეორე – ნუ დადიხარ ბრახუნითო. მძიმედ დავდივარ, რაც ბრახუნს იწვევს. სულ მეუბნება, მეზობლებთან ჩადის ხმა, გაჩერდიო. ჩემთვის რომ ვმღერი, მგონია, ამას ხმადაბლა ვაკეთებ. ამ დროს თურმე ძალიან ხმამაღლაა. თან ღამეა და ხალხს სძინავს. სხვა შემთხვევაში ჩემს მეუღლესთან ძალიან მაგარი დამოკიდებულება მაქვს და ყველა ქალს იმავეს ვუსურვებ. ყველანაირად გვერდში მიდგას.
– რას საქმიანობს თქვენი ქმარი?
– სტუდენტია. შავი ზღვის უნივერსიტეტში სწავლობს ბიზნესის მართვის ფაკულტეტზე, ბოლო კურსზეა.
– თქვენ რა განათლება გაქვთ?
– უმაღლესში არსად მისწავლია. სწავლა ჩემი საქმე არ არის. დიპლომი რომ ამეღო, მაინც ვერ ვიმუშავებდი. ოფისში ვერაფრით დავჯდები. რაც შეეხება მუსიკალურ განათლებას, მუსიკალურ ათწლედში ვსწავლობდი, ფორტეპიანოზე, სოლფეჯიოზე დავდიოდი. გარდატეხის ასაკის გამო ავიტეხე, არ მინდა–მეთქი და გამომიყვანეს. დღემდე ვნანობ ამ ყველაფერს. არ ვიცი, რა ფორმით, მაგრამ დედას უნდა დაეძალებინა!
არც სკოლაში ვსწავლობდი კარგად. გადარეული ბავშვი ვიყავი. მე–8 კლასში სტაფილოსფრად შევიღებე თმა. გაკვეთილებზე მეძინა. ცუდი ბავშვი ვიყავი. მხოლოდ იმას ვაკეთებდი, რაც მე მინდოდა და არავის ვუსმენდი.
– როგორი ჩაცმულობა მოგწონთ?
– სპორტული. არ მიყვარს, როცა ქუჩაში ხალხი მიყურებს და მაკვირდება, ამიტომ არ დავდივარ მაღალ ქუსლებზე და მოკლე კაბებში. გამომწვევად არასოდეს მაცვია. ისედაც ვიქცევ ყურადღებას და სხვაგვარად რომ ჩავიცვა, უარესად მივიქცევ. ამიტომ მირჩევნია, ჩვეულებრივი ვიყო და არა – გამომწვევი.
– ქმარსაც არ მოეწონება, გამომწვევად რომ ჩაიცვათ.
– ამ ბოლო ხანებში იმდენის ყურადღება მივიქციე, რომ თან უხარია და თან არ მოსწონს, მაგრამ რას იზამს?!
– ეჭვიანობა დაიწყო?
– არა, არ ეჭვიანობს, რადგან მენდობა, მაგრამ კაცისთვის მაინც არასასიამოვნოა, როცა შენს მეუღლეს სხვა კაცი სწერს, ძალიან მომეწონე, სად ცხოვრობო და ა.შ.
– დედას რითი ჰგავხართ?
– პირდაპირობით. რასაც ვფიქრობთ, პირდაპირ ვამბობთ. ეკა უფრო "ლაითია" ჩემთან შედარებით. მე ცოტა მწარედ მიყვარს თქმა. ადამიანს თან გადავყვები, მაგრამ თუ შევამჩნიე, მხარზე მაცოცდება, მხარს მოვიქნევ და ჩავაგდებ.
– ცნობილია, რომ როცა თქვენი მშობლები გაიყარნენ, ძალიან პატარა იყავით. მამასთან როგორი ურთიერთობა გაქვთ, გგულშემატკივრობთ?
– მამაჩემზე ლაპარაკი არ მინდა. ეს ჩემი და დედაჩემის, ჩვენი ოჯახის პირადი ამბავია. როგორც გითხარით, არც სხვის საქმეში ვერევი და არ მინდა, ვინმე ჩემსაში ჩაერიოს. იმიტომ კი არა, რომ მამაჩემი არ მიყვარს, უბრალოდ მოვა დრო და ვილაპარაკებ მასზე იმას, რაც საჭიროა. ჯერ კიდევ რაღაცეებს ვაკვირდები.
– ეკას მუდმივად ჰყავდა თაყვანისმცემლები. რამდენჯერმე შექმნა ოჯახი, მაგრამ ვერ შეინარჩუნა. ამას განიცდიდით?
– ეკას პირადი ცხოვრება არ არის ჩემი საქმე, არ მაქვს უფლება, რაღაცეები ვუმართო. ყველაფერს მშვენივრად ვიღებ. თუ დედაჩემი თავს ბედნიერად გრძნობს, მეც ბედნიერი ვარ. ეკას უნდოდა, ლამაზი ოჯახი ჰქონოდა, მაგრამ არ გამოსდიოდა. ვის არ უნდა ლამაზი ოჯახი და გვერდით საყვარელი მამაკაცი, ვინც მასზე იზრუნებს?! სამწუხაროდ, ბევრ კაცს ეშლება რაღაცეები.
რუსუდან ადვაძე